Japon Noh tiyatrosunun Yoroboshi isimli oyununda Shuntoku Maru isimli gencin hikayesi anlatılır. Shuntoku, haksız yere ailesi tarafından sokağa atılmıştır, derbeder bir şekilde dolaşırken kör olur. Bir yandan ıstırap içindeyken bir yandan da baharın gelişiyle mutluluğu tadar ve sonunda kendisine haksızlık ettiğini anlayan babasına kavuşur. Öykünün vurgusu, yaşadığı tüm acılara rağmen Shuntoku’nun doğanın güzelliklerini takdir edebilmesindedir. Bu öykünün anlatıldığı Shimomura Kanzan’ın aynı isimli nihongasından (geleneksel Japon resim sanatı) esinlenilerek hazırlanan New National Theatre’ın “Yoroboshi”sinde, genç delikanlı, baharın güzelliklerinin getirdiği mutlulukla birlikte Kayısı Perisi’ne aşık olmanın heyecanını da yaşamaktadır. Flüt eşliğinde, Kagaya Kaori ve aynı zamanda gösterinin yönetmenliğini üstlenen Morijama Kaiji’nin çağdaş bale unsurlarıyla icra ettiği dans esnasında bir Noh oyuncusu olan Tsumara Reijiro da baba figürü olarak sahnede yer alıyor. İki dansçının icrasıyla sergilenen bu aşk, baharla birlikte son buluyor. Gösteri, geleneksel Japon Noh tiyatrosu ile çağdaş balenin şiirsel bir anlatımla bir arada sergilenmesi açısından önemli bir çalışma olarak değerlendirilebilir.
“Bahar Ayini”nde ise, Vaslav Nijinsky’nin 1913’de, Stravinski’nin aynı isimli müziğini kullanarak sergilediği koreografi temel alınmış. Nijinsky’nin koreografisi, dans tarihinde ilk kez klasik balenin sınırları aşıldığı için döneminde büyük yankı uyandırmış. New National Theatre’ın yorumunda sahne tasarımı ve yönetmenlik Hirayama Motoko’ya ait. Motoko, bu çalışması ile 2008 yılında Yeni Sanatçılar Ödülü almış. İki piyanistin icra ettiği müzik eşliğinde sunulan gösteri, bir kadın ve bir erkek dansçı tarafından icra edilen bir düet. Gösteride, dans ve müzik icralarının yanı sıra sahne tasarımının bir parçası olan ve finalde dansçıları bir girdap gibi içine çeken sahne zemini de oldukça dikkat çekici.
Sezin Gündoğan / Mimesis
