Gezi Park’ında başlayan küçük çaplı eylemden haberim olmasına rağmen başta çok üzerinde durmamıştım. Hatta oraya çağıran arkadaşlarım olmasına rağmen diğer işlerime öncelik vermiştim. Sosyal medyayı aktif olarak kullanan biri olmadığımdan gündemi daha çok haberlerden ve gazetelerden takip ediyordum. Bir sabah okuldan bir arkadaşım Twitter’da Gezi’ye yapılan şafak operasyonunu görmüş anlattı. O zaman bu yapılana karşı bir tepki göstermek gerektiğini düşündüm, birçok insan öyle düşünmüş olacak ki akşamına kalmadan Taksim insanlarla dolmuştu. 1 Haziran Cumartesi günü geldiğinde gitmek için çok ısrar ettiğim, hatta kavga ettiğim annemle el ele tutuşarak Taksim’e yürüdük. Bir yandan polis müdahalesinden korkuyor bir yandan da verilen bu tepkiye inanılmaz destek veriyordu. Sonuç olarak orada kalabilecek insanlara destek vermek amacıyla internetten edindiğimiz bilgilere dayanarak limon, süt ve ıslak mendil götürdük.Cumartesiyi takip eden günlerde ise annem beni gerçek anlamda “eve kapattı”. Bunu elbette ki koruma içgüdüsüyle yapıyordu fakat evde oturmak bana gaz yemekten çok daha fazla zarar veriyordu. Evde kaldığım günleri özellikle geceleri Taksim’deki ve Beşiktaş’taki arkadaşlarım arasında iletişimi kurarak geçirdim. İnternete erişim Taksim’de çok zor oluyordu. Bu sırada Taksim’e gidiş izni için kaygılarım artarak devam ediyordu. Ailemin bana verecek, beni engellemeye yetecek cevapları kalmadığında biraz sert bir şekilde olsa da Taksim’e gönderildim. Ben çıkamadığım günlerde evde başka bir direniş gösterdim ve bunda başarılı oldum. Ev içi direnişimi kazanmamda sanırım “Ben evdeki diktatörlere kendimi dinletemiyorum, beni başka kim dinler ki” dememin büyük etkisi oldu. Gezinin dağıtıldığı güne kadar sadece gündüzleri olmak üzere hemen her gün gidip dışarıdan yardım sağlamaya çalıştım. Ailem de ekonomik olarak bana destek oldular. Akşamları müdahale günlerinde ise çıkamıyor olmak beni gaza alışmış arkadaşlarıma karşı utandırıyordu. Bunun için de küçük çaplı bir direniş gösterdim ve akşamları da gidebilmeye başladım. Beni yalnız bırakmayan annemle birlikte müdahale günlerine de katıldık. Bütün bunlar olurken babam çok pasif kalıyordu ve bu beni çok rahatsız ediyordu. Hatta kendisinden şüphe duymaya başlamıştım, ta ki Gezi dağıtılana kadar. O günün akşamı Taksim’e yapılan çağrıya kayıtsız kalamıyor gitmek istiyordum ama her günden daha tehlikeli olduğuna inandıklarından bir süre evde tutmaya devam ettiler ama sonra babamın da dayanamamasıyla Akaretler’e kadar yürüdük. Benim Gezi Direnişi’nin ilk dönemine dair anılarım bunlar. Gezi direnişi nasıl sonuçlar doğurur şu an bilemiyorum ama benim evdeki direnişim olumlu yönde sonuçlar verdi.
Miray Bal
