Mimesis Çeviri / Londra’nın Trinity Laban Konservatuvarında gerçekleştirilen “deney”, profesyonel erkek ve kadın dansçılar arasındaki başarı uçurumunu masaya yatırmayı hedefliyor.
Guardian. 19 Nisan 2013, Çeviri: Levent Soy
Nerede bu kadınlar? 2009’da Dance Umbrella ve Dance UK tarafından 21. yüzyılda kadın koreografların neden erkek meslektaşları karşısında devamlı azaldığının– en azından kariyerlerinin kamuda görünürlüğü bakımından – tartışıldığı bir günlük bir konferans düzenlendi. Konu pek çok başlık altında tartışıldı. Bir kaç konuşmacı, çok kritik çocuk doğurma, çocuk yetiştirme yıllarının, genellikle bir koreografın mesleki olarak en verimli yıllarıyla kesiştiğini işaret ederek, iş yaşamı-annelik ikilemini vurguladı. Diğerleri ise, dansın uluslararası pazarda daha rekabetçi bir hal aldığını ve erkeklerin buna daha iyi ayak uydurduğunu belirttiler.
Daha da taraflı bir biçimde, kadınların daha az sükseli ve daha az virtüöz işler yapmaya meylettikleri ve bu yüzden büyük ölçekli fon ve promosyonlardan daha az faydalanabildikleri öne sürüldü. Vincent Dance Theatre’ın koreografı ve yönetmeni olan Charlotte Vincent, kendi kuşağından kadınların “daha duygusal, daha küçük” işler yapmayı tercih edip etmediği sorusunu kendi deneyimlerine dayanarak ele aldı.
Erkek-kadın estetik ayrımı üzerine yapılacak herhangi bir tartışmanın, çelişkileri ve istisnaları barındıracağı herkes tarafından kabul gördü. Yine de bu konu hala tartışmaya değer. İki yıl önce, Philadelphia Women’s Caucus for Art [Philadelphia Sanat için Kadın Meclisi] kontrollü bir deney gerçekleştirdi. İnsanlar karma bir gösteriye davet edildi ve çalışmalarını sahneye koyan sanatçıların cinsiyetlerini tahmin etmeleri istendi. [23 Nisan’da ise] Laban’s Bonnie Bird Tiyatrosu’nda tek bir program içinde altı isimsiz dans çalışması sergilendi ve izleyiciden hangisinin bir erkek, hangisinin bir kadın tarafından yaratıldığı tahmin etmesi istendi.
The Experiment [Deney] adı verilen proje, dans dünyasındaki kadınların tartışmasını ve işbirliğini teşvik etmek için geçen yıl kurulan Female Choreographers’ Collective [Kadın Koreograflar Kollektifi] tarafından organize edildi. FCC’nin kurucu ortaklarından olan Holly Noble, The Experiment’in tarz ya da ana tema bakımından erkek-kadın arasındaki farkın lehinde ya da aleyhinde nihai bir kanıt sunabileceğine inanmıyor. Ancak, izleyiciye sorduğu sorunun, insanların dansa nasıl tepki verdiği ve erkeklerin çalışmalarının bariz bir biçimde kadınların çalışmalarından neden bu kadar daha başarılı olduğu yönündeki tartışmayı zenginleştireceğini umuyor.
İşin iyi tarafı, tartışmanın giderek daha yüksek sesle ve daha şiddetli bir biçimde dönüyor olması. Tamamen kadınlardan oluşan sanatlar forumu The Table [Masa] kurucu ortağı olan ve İngiltere Sanat Konseyi’ni çocuk bakımı masraflarını da fon desteğinde bir kategori olarak dahil etmek yönünde baskı uygulayan Vincent bunun tanıtımında en aktif çalışan kadınlardan biri. Ancak meslek ve iş üzerinde gördüğümüz etkiyi değerlendirmek kolay değil. Geçtiğimiz yaz umut veren işaretler olduğunu düşünüyorum. Bir dizi kadın koreografla birlikte Kate Prince, Marguerite Donlon, Jessica Lang ve Crystal Pite İngiltere’deki büyük sahnede yer aldılar. Bu yılki Place ödülünün dört finalisti iki erkek ve iki kadın aday olarak eşit bölünmüş durumda. Öte yandan, Sadler’s Wells tarafından genç koreograflara destek için başlatılan mükemmel New Wave programının altı kişilik listesinde sadece bir kadın bulunmakta. Bir şeyler değişmekte ise bile, hala çok küçük adımlarla ilerliyor.
