[Hilal Köse’nin Cumhuriyet Gazetesi’nde yayınlanan söyleşisinin bir bölümünü okuyucularımızla paylaşıyoruz.]
Kara Kabare oyuncuları her salı, Beyoğlu’ndaki Maya Sahnesi’nden soruyor. “Herkesin hikayesi yanında mı? Başkalarının hikayeleri yanınızda mı? Herkesin hayalleri yanında mı? Herkesin önyargıları yanında mı? Herkes delililiğini getirdi mi? Ayak baş parmaklarınız sağlam mı? Aşklarınız yanınızda mı? Hala hayattayız ve bu bizim hikayemiz.”
Bir tiyatro oyunu düşünün, biletsiz izleyebildiğiniz. Size gönülden bir armağan olarak sunuluyor. Oyun kalbinizde bir yerlere dokunursa ve siz de bir armağan vermek isterseniz, Kara Kabare’nin internet sitesindeki ihtiyaç listesine göz atıyorsunuz. İstediğiniz miktarda nakit para, sahnede lazım olan her şey, atalık tohumdan, kitaba, bir kilo cevizden, avokado yağına, bir şişe viskiye ya da bir saat dans dersine kadar geniş seçeneğiniz var. Zbam, hem çok iyi bir oyun hem de armağan ekonomisiyle sunuluyor olması nedeniyle de çok özel. Kara Kabare’nin üçüncü oyunu. Seyircileriyle komün kurmaya karar vermiş bir tiyatro topluluğunun hikayesi. “Şu an burada tarih yazılıyor olsaydı, neyin tarihe geçmesini isterdiniz” sorusuyla başlıyor. Yaşanmışlıklar üzerinden toplumsal yaralarımıza, bireysel zaaflarımıza, hayalini kurduğumuz dünyaya ve o dünya için kılımızı kıpırdatmayışımıza odaklanıyor. Konu ağır belki ama oyunu izlemek çok keyifli, mizahın dozu da çok iyi ayarlanmış. Ağlanacak halimize birden gülüveriyoruz. Oyunun yazarı ve yönetmeni Şirvan Akan. O kadar çok hikayeyi bir araya getirmiş ki… ‘Karanlığımızda’ zaman yolculuğu yaptırıyor.. Sonunda da umudu elden bırakmıyor. Akan’la Zbam’ı ve armağan ekonomisini konuştuk.
-Armağan ekonomisiyle nasıl tanıştın?
Sahnede bir söz söylüyorum ama oyunu seyirciyle buluşturma yöntemim sözümle uymuyor. Bu durum vicdani rahatsızlık yarattı. O hisle araştırmaya başladım. 2012 yılıydı. Yayında mı bilmiyorum, Zumbara ile tanıştım. Zaman kumbarası. Para yerine saat var. Bir saat ya da iki saat karşılığında herhangi bir hizmet alınabiliyor. Armağanlarla ihtiyaçlar buluşuyor. Orada ilk defa zaman ödemesiyle oyun bileti vermeye başladık. Meymenetsiz Musibet’i sahneliyorduk. Sonra yoga, şiddetsizlik eğitimleri derken, 2015 yılında ikinci oyunumuz Kamamber’i yazdım. En büyük şansım, bir çağrı yapıyorum ve dostlarımdan yanıt alabiliyorum. Yalnız başıma da kalabilirdim, bu çok trajik olurdu! Kamamber bir kadın oyunuydu. Sadece kadınların emeğiyle sergilendi. Artık Kutsal Ekonomi’nin yazarı Charles Eisenstein’den ve armağan ekonomisinden haberdardım. Kamamber döneminde armağan listemizi oluşturduk.
-Amaç neydi?
Kendi hayalini kurduğumuz dünyayı şu an burada deneyimlemek. İnsanlarla, seyircimizle başka türlü bir alışveriş, etkileşim deneyimlemenin yolunu arıyoruz. Kamamber çok güzel deneyim oldu. Üç sezon kapalı gişe oynadı. Özgün yeni oyun ödülü aldı.
Zbam nasıl ortaya çıktı? Hikayelerini nasıl topladın?
Kamamber bitmişti. 15 Temmuz darbe girişimi oldu ve ben her şeye yabancılaştım. Sokakta tank var ve ben armağan ekonomisi yapıyorum. Hiçbir alakam yok herhalde bu toplumla diye düşünüyorum… Yavaş yavaş çıktım o karanlık yerden. O manzara, Zbam’a ilham verdi. Resmi tarihe bir şeyler geçiyor ama yazılan benim gerçekliğim değil. Ben tarihe başka bir şeyin geçmesini istiyorum. Yoga yaparken, şiddetsizlik eğitimlerinde, topluluklarla çemberler yapmaya başladım. İnsanlara, hangi yaşanmışlığınızın tarihe geçmesini istersiniz diye sorular sordum. Bir sürü hikaye armağan edildi. Üç yılın sonunda o hikayeleri bir tema etrafında buluşturdum. Oyun çıktı. Bu bizim tarihimiz.
– Oyunda hayalller ve hayatlar var…
Oyun özlediğimiz dünyayı nasıl kuracağımızla ilgili. Tarihe ne geçiyorsa geleceğe de oradan bakıyoruz. Ben tanktan geleceğe bakarsam çok kötü şeyler görebilirim. Tarihe neyi kaydettiğimiz çok kıymetli. Ben tarihe sesi duyulmayan, kendini dönüştüren, yaşama çoşkusu olan insanların isyanlarını, umutlarını, deneyimlerini geçirmek istedim ve buradan geleceğe bakmak istedim.
– Oyunda çok çarpıcı tespitlerin var. İnsanlara baktığında ne görüyorsun?
Bana öyle geliyor ki topluluk ihtiyacı, bir araya gelme ihtiyacı var. Tüketime dönük şeyler insanı yalnızlaştırıyor. Oyunda söylediğimiz gibi. Bir noktada sıkılacağız, oynadığımız bilgisayar oyunlarının son seviyesini geçeceğiz, izlediğimiz dizi bitecek ve ‘bir dakika ya, insan temasına ihtiyacım var benim’ diyeceğiz.
Söyleşinin Devamı için Tıklayınız…
