Kayıp Çocuklar Şehri’nin, deneysel niteliğinin yanısıra, Türkiye tarihi açısından önemli bir konuyu sahneye taşıması, gösteriyi ayrıca dikkate değer kılıyor. “Bir telafi çabasının hikayesi bu. 80’lerde çocuk olmuş, ama sadece 80 sonrasını hatırlayan birilerinin hikayesi bu. Her şeyden sonra bir Ankara hikayesi işte bu…” 80 öncesini “hatırlamayan” darbe kuşağı gençleri, bir barda hem kendilerini hem de düşlerini arıyor. Aniden ve mütemadiyen patlak veren gökgürültüsü ve yağmur, hayatın akşını sekteye uğratarak getirdiği sularla birlikte gençleri sürüklüyor; adeta nefes almalarına imkan tanımıyor. Aslında, 12 Eylül darbesinin, darbe kuşağı açısından yarattığı boşluk ve çıkmazı, yok ettiği pek çok şeyi anlatıyor yağmur ve biriken sular. Gençlerin durumuna eşlik eden ve aslında bu durumun bir uzantısı olan Ankara şehrinin öyküsü, metnin de desteği ile, cumhuriyet dönemi öncesinde kendi halinde bir köylü olan Ankyra’nın, cumhuriyet dönemi ile birlikte “modernleştirilmesiyle” anlatılıyor. Henüz tamamlanmamış bu tarihin ve gençlerin öyküsü, henüz yazılmamış bir sonla seyirciye aktarılıyor.
2003 yılında İstanbul ve Ankara’da performans sanatları alanında çalışanların biraraya gelmesiyle kurulan Laboratuar, önceki yıllardaki projelerinde olduğu gibi bu projesi ile de farklı bir sahneleme arayışından beslenen deneyselliği ortaya koyuyor.
Sezin Gündoğan / Mimesis
