Guardian, 4 Kasım 2011 Cuma, Çeviri: Banu Açıkdeniz
Mimesis Çeviri – Bedeni, yamuk ve burkulmuş bir arabesk pozisyonundan doğrulurken dansçı seyircilere bakarak “Burada kim ahlaki bakımdan Taliban’dan daha üstün olduğunu düşünüyor?” diye sorar.
Lloyd Newson, uzun zamandır kendini Britanya dans tiyatrosunda tuhaf sorular ortaya atan kişi olarak konumlandırıyor. Ne var ki söz konusu sorular, daha önce hiç Newson’ın DV8 için yaptığı son koreografisinde sorulanlar kadar tuhaf olmamıştı. Bu iş, Radikal İslam adına işlenen önyargı, nefret ve baskı suçları hakkında yargıya varma konusundaki başarısızlığımızı eleştiriyor.
Koreografi, zorunlu evliliklerden kaçan kadınlar, baskılara maruz kalan eşcinseller, kutsal değerlere “hakaret” ettiği için öldürülen yazarlar gibi kurbanları savunmak için şok edici bir gerçekler örgüsünü gözler önüne seriyor. Aynı derecede şok edici bir şekilde, “liberalizm” adına susturulan kampanya yürütücüleri lehine bir savunma oluşturuyor. Newson şunu ifade ediyor: Çokkültürcülük ilkesine o kadar esir olmuşuz ki insan hakları suistimallerine göz yumuyoruz.
Adının işaret ettiği gibi, bu gösteri çok konuşkan bir gösteri ancak 11 kişilik icracı kadronun dans yetenekleri de çarpıcı bir fiziksel etki yaratacak şekilde kullanılıyor. Hollandalı film yapımcısı Theo van Gogh’un katledilmesi gibi olaylar grafik, korkutucu bir tasvirle sahneleniyor. İcracılar dans ederken, söz konusu tartışmalara dahil olan gerçek bireyleri temsil ediyorlar. Sık sık en yüksek sesle konuşan yine bedenleri oluyor, acı veren düğümlerle kendilerini bağladıklarında, imalardan kaçarken kayıp savrulduklarında.
Gösteri, ortaya attığı konuların siyah ya da beyaz olmadığı konusunda net ancak yine de konuların basite indirgendiği hissiyatını veriyor. Batı’nın yozlaşmış rejimlere verdiği destek, Filistin’deki durum, Irak’ın işgali gibi radikal İslami saldırganlığı ve liberal suçluluk duygusunu körükleyen daha geniş çaplı tarihsel meselelerden hiç bahsedilmiyor. Yakın zamanda ortaya çıkan Arap baharının ve ılımlı İslami politikaların da hiç sözü edilmiyor. Ancak, ortaya koyduğu dikkat çekici gerçekler kadar eksik kaldığı noktalar da bu işi, izlenmeye ve tartışılmaya değer kılıyor.
Koreografi, zorunlu evliliklerden kaçan kadınlar, baskılara maruz kalan eşcinseller, kutsal değerlere “hakaret” ettiği için öldürülen yazarlar gibi kurbanları savunmak için şok edici bir gerçekler örgüsünü gözler önüne seriyor. Aynı derecede şok edici bir şekilde, “liberalizm” adına susturulan kampanya yürütücüleri lehine bir savunma oluşturuyor. Newson şunu ifade ediyor: Çokkültürcülük ilkesine o kadar esir olmuşuz ki insan hakları suistimallerine göz yumuyoruz.
Adının işaret ettiği gibi, bu gösteri çok konuşkan bir gösteri ancak 11 kişilik icracı kadronun dans yetenekleri de çarpıcı bir fiziksel etki yaratacak şekilde kullanılıyor. Hollandalı film yapımcısı Theo van Gogh’un katledilmesi gibi olaylar grafik, korkutucu bir tasvirle sahneleniyor. İcracılar dans ederken, söz konusu tartışmalara dahil olan gerçek bireyleri temsil ediyorlar. Sık sık en yüksek sesle konuşan yine bedenleri oluyor, acı veren düğümlerle kendilerini bağladıklarında, imalardan kaçarken kayıp savrulduklarında.
Gösteri, ortaya attığı konuların siyah ya da beyaz olmadığı konusunda net ancak yine de konuların basite indirgendiği hissiyatını veriyor. Batı’nın yozlaşmış rejimlere verdiği destek, Filistin’deki durum, Irak’ın işgali gibi radikal İslami saldırganlığı ve liberal suçluluk duygusunu körükleyen daha geniş çaplı tarihsel meselelerden hiç bahsedilmiyor. Yakın zamanda ortaya çıkan Arap baharının ve ılımlı İslami politikaların da hiç sözü edilmiyor. Ancak, ortaya koyduğu dikkat çekici gerçekler kadar eksik kaldığı noktalar da bu işi, izlenmeye ve tartışılmaya değer kılıyor.
