[Hürriyet gazetesinden Kubilay qb Tuncer, Genco Erkal’ın son oyunu Yaşamaya Dair’i izledi ve izlenimlerini köşesinden paylaştı. Yazının bir bölümünü okuyucularımızla paylaşıyoruz.]
Orayı tiyatro yaptı. Nâzım Hikmet’in Bursa Cezaevi’nden Mektupları’nı harmanlayıp bu incelikli ve etkileyici oyunu sahneledi. Gökteki yıldızlarla sahnedeki yıldızların usulca yer değiştirip durduğu büyülü bir geceydi.
‘Yaşamaya Dair’ müzikli bir gösteri. Genco Erkal, Nâzım Hikmet. Şairin nefesi. Tülay Günal’la birlikte oynuyorlar. Şarkıları söylüyor; şairin sesinin yankısı olan, mektuplarını okuyan, çetin ve karanlık hapishane günlerinde ışık veren kadını, karısını simgeliyor. Çok etkileyici bir performans. Şarkı söylemek başka, dramatik bir anlam yaratmak başka. Tülay Günal bunu hakkıyla yapıyor. Han, eski ve unutulmuş bir yer. Bu oyun için daha mükemmel bir mekân olamazmış. Mahalle, sokak, bina, dışarıdan gelen sesler, oyuncular, müzisyenler, seyirciler hep birlikte bir atmosfer oluşturuyor. Genco Erkal’ın rehberliğinde total bir tiyatro âlemine girmiş oluyoruz. Şiirleri çoğumuz biliriz, Genco Erkal’dan da yıllar içinde pek çok kez dinlemişizdir. Ama gördüğümüz şey bambaşka.
Yazının devamı için Hürriyet
