Yeni oyununuzla başlayalım; “Dar Ayakkabıyla Yaşamak”ın konusu nedir?
– Bin işçinin çalıştığı bir fabrikada beş işçi haklarını aramak için açlık grevi yapıyor. Bu arada fabrika patronuyla iki yıldır süren müzakerelerden bir sonuç alınamamış. Müzakerelere yardımcı olan kişi de benim. İlk bölümde menajerim, ikinci bölümde ise sunuculuk yapıyorum. Amaç, insanları dertlerini anlatabileceklerine inandırıp televizyon programına çıkarmak. Hem medya hem de sistem eleştirisi yapan, eğlendirirken düşündüren bir oyun bu. Bir kara komedi örneği.
Oyunun yazarı Duşan Kovaçeviç. Kendisiyle tanışıyorsunuz sanırım…
– Evet, Sırbistan’da tanışmıştık. Oyunumuzun prömiyerine de geldi.
Beğendi mi peki?
– Bizim ele aldığımız şekliyle sevdiğini söyledi. Bu arada Şehir Tiyatroları bu yıl “Dar Ayakkabıyla Yaşamak”ın yanı sıra Duşan Kovaçeviç’in “İntiharın Genel Provası” ve “Buluşma Yeri” oyunlarını da sahneliyor, onlarda da rol alıyorum.
Türkiye’de yeni nesil yazarlardan güncel konulara değinen oyunlar çıkmıyor mu?
– Son altı-yedi yıldır çok yoğun çalıştığım için yakından takip edemiyorum. Hatta sahneye çıkıp dizi çekimine gitmekten doğru düzgün oyun bile izleyemiyorum. Büyük bir zaman sıkıntım var. Ama güncel sorunlarımıza eğilen yeni nesil yazarlarla buluşmayı her oyuncu gibi ben de isterim.
Sendikal haklar konusunda büyük sıkıntıların yaşandığı bir dönemde, “Dar Ayakkabıyla Yaşamak” oyunuyla bir şeyleri değiştirebilir misiniz sizce?
– “Bir tiyatro oyunu izledim, bütün hayatım değişti” olmuyor. Bir toplumun değişmesi için önce yüzdenin değişmesi gerekiyor. Sanat keşke bir toplumu değiştirse ama öyle bir işlevi yok. Sanata ihtiyacı olan toplum yaratmak önemli olan. İnsanlar sanatsız da yaşarlar ama sanatla bir bağ kurulduğunda yaşamın anlamı üzerine sorular sorulabilir ve böylece bizlere ters gelen o durumlar daha az yaşanır.
