(Öznur Uğraş Çolak’ın Cumhuriyet’te yayınlanan yazının bir kısmını okuyucularımızla paylaşıyoruz.)
Haluk Levent, önceki akşam sevenleriyle Vadi İstanbul Açık Hava Sahnesi’nde buluştu. Yangınla mücadele eden Haluk Levent, helikopter kiraladıklarının müjdesini verdi.
Nedir bizi birbirimizden ayıran… Rengimiz mi? Maddi gücümüz mü? Sosyal statümüz mü?
Cayır cayır yanan ormanlarımıza, orada yaşayan canlara hepimiz gözyaşı dökmedik mi? Hepimiz dua etmedik mi, bir an önce son bulsun diye, bir çoğumuz çaresiz izledi; o bölgede olanlar ise orada yaşayan halkla birlik oldu, canla başla çalıştı ve hala çalışıyorlar yangınlar bitsin diye…
Biz hepimiz anladık ki terk edilmiş bir toplumuz. Ama şunu çok daha iyi anladık: Eğer birlik olursak, eğer bu halk tek vücut olursa her şeyin üstesinden gelir.
Yazının başında sordum ya nedir bizi birbirimizden ayıran diye…
İyi ve kötü.
İyi insanlar, bugün alnının terini o yangında döken, yardım için elinden geleni yapan.
Kötüler ise çok açık ortada: Paraya ve iktidar hırsına yenik düşenler.
İktidar hırsının olduğu her yerde trajedi vardır.
Shakespeare “Macbeth” adlı yapıtında bakın ne diyor:
“Yapmakla olup bitseydi bu iş,
Hemen yapardım, olup biterdi.
Döktüğüm kanla akıp gitse her şey,
Bir vuruşta sonuna varılsa işin,
Bir anda bu dünyayı olsun kazanıversen,
Zaman denizinin bir kumsalı olan bu dünyayı
öbür dünyayı gözden çıkarır insan.”
