[Öznur Oğraş Çolak’ın Cumhuriyet’te yayımlanan yazısının bir kısmını okurlarımızla paylaşıyoruz.]
Erdal Beşikçioğlu 15 yıldır Rus yazar Nikolay Gogol’un ölümsüz eseri, “Bir Delinin Hatıra Defteri”ni sahneliyor.
Sahnenin ortasında bir vinç, vincin üzerinde bir oyuncu… Sahnenin sağında ve solunda seyirci için koltuklar yerleştirilmiş. Eğer oyuncu seyirciye bu kadar yakınsa ve sahneye seyirci aldıysa, seyirciyi oyuna mutlaka katar.
Erdal Beşikçioğlu, “Bir Delinin Hatıra Defteri” adlı oyunu 15 yıldır sahneliyor.
Oyunda Beşikçioğlu, seyirci ile diyalog kurmak istiyor. Böyle durumlarda seyirci ne yapacağını bilemez. Uzun bir sessizlik olur. Aslında oyuncu için de büyük bir risk, çünkü seyircininde ne yapacağı belli olmaz.
Rus yazar Nikolay Gogol’un ölümsüz eserini sahnede seyretmek büyük bir keyif.
Aslında, Gogol’un 1842 yılında yazdığı “Bir Delinin Hatıra Defteri”, Palto, Burun ve Bir Delinin Hatıra Defteri adlı üç bölümden oluşan bir eser. Ama tiyatro oyunu haline getirildiğinde tek bölümde toplanmış ve yaklaşık bir saat 30 dakika süren bir oyun çıkıyor ortaya.
“Bir Delinin Hatıra Defteri” deyince akla ilk bu eserin oyunlaştırılmış halini sahneleyen ve oynayan Genco Erkal geliyor. Ben Genco Erkal’dan bu oyunu yanılmıyorsam üç kez seyrettim. Her seferinde büyük bir keyif aldım.
Önceki akşam Erdal Beşikçioğlu’nun performansıda ayakta alkışlanmaya değerdi. Oyuna hakimiyeti çok başarılıydı.
Oyun, çevresinde sürekli aşağılanıp alay edilen sıradan bir devlet memurunun platonik aşkı olan burjuva kızının bir asilzadeyi sevdiğini öğrenmesiyle yıkılması ve hedef değiştiren hayallerinin, soylu bir beyzade, kral olmaya yönelmesi ve sonuçta delirerek “İspanya kralı” olmuş bir halde, akıl hastanesine kapatılmasını konu alıyor.
Devamı için tıklayınız.
