[Eda Köprü Yılmayan’ın BirGün Gazetesi’nde yayımlanan ve Cenk Dost Verdi ile Sedat Küçükay’la gerçekleştirdiği söyleşinin bir kısmını okurlarımızla paylaşıyoruz.]
Eşkal oyununda eylemciyi canlandıran Cenk Dost Verdi, Komünist Manifesto ile başlayan oyuna ilişkin, “Bir çocuğun zihniyle anlamları yeniden üreterek başat okumamızı yeniden yapmamıza bir gönderme belki de” diyor.
Eşkal. Moda Sahnesi, sezonu çarpıcı bir oyunla kapatıyor. Bu kez bir burjuvanın evine konuk oluyoruz. Yerde kırmızı bir halı, kristal avizeler, oymalı bir koltuk ve koltuğun yanına yerleştirilen sehpada kuru kafa şişesinde viski. ‘Eşkal’ Moda Sahnesi’nin küçük salonunda oynanıyor. Salonun U harfi şeklinde tasarlanması ve metne uygun bir salonda sahnelenmesi izleyiciye farklı bir deneyim yaşatıyor.
Salona girdiğimiz anda fonda bir çocuk sesi duyuyoruz. Küçük bir çocuk Komünist Manifesto’yu okuyor. Çocuğun bazı yerlerde takılması, sözcükleri hecelemesi seyirciler arasında tatlı bir gülüşmeye neden oluyor. Belki de yönetmen bir çocuk zihninin berraklığıyla manifestoya yeniden dönmemize çağrıda bulunuyor. Oyunda iki farklı sınıf temsil ediliyor. Egemen sınıfı temsilen bir iş adamı ve onu rehin alan bir emekçi. Uzun bir sessizliğin ardından burjuvaziyi temsil eden iş adamı bildik bir biçimde eylemciyi diyaloga davet ediyor. Oyunun bir yerinde salona giren bir emekçi seyirciden özür dileyerek oyunu kesiyor. İzleyici ne olduğunu anlamaya çalışırken işçi, işverenin yaptığı haksızlıkları, mücadelelerini, hak taleplerini dile getiriyor. Tam da oyunda anlatılan sınıfsal farklılığı ve taleplerini bir işçinin ağzından öğreniyoruz. Eşkal’i iş adamını canlandıran Sedat Küçükay ve eylemci rolündeki Cenk Dost Verdi ile konuştuk.
Oyun Komünist Manifesto ile başlıyor. Bu metinde var mıydı? Yönetmenin kararı mıydı?
Cenk Dost Verdi: Bu oyunun yönetmeni Kemal Aydoğan’ın kararıydı. Oyunda bir çocuğun okuması aslında bizim için de ilginç oldu. Bir çocuğun zihniyle anlamları yeniden üreterek başat okumamızı yeniden yapmamıza bir gönderme belki de.
Sisteme hizmet eden bir burjuvayı esir alıyorsunuz. Oyun uzun bir sessizlikle başlıyor. Sessizlik neyi ifade ediyor? Konuşacak bir şey yok mu gerçekten?
C.D.V: Yok tabii ki. İflah olmaz karşıtlık. Biri koşulsuz olarak dünyayı, emekçi sınıfını kendisinin yarattığına inanıyor diğeri de diyor ki “Hayır bu birlikte var olma meselesi. Bizim payımıza düşen her neyse sizin de payınıza o düşmesi gerekiyor”. Diyalog başladığında egemen sınıf bunu kendi çıkarları doğrultusunda diplomasiye çeviriyor. Saygıyı, konuşmayı aynı masada oturabilmeyi öneriyor. Günün sonunda masadan her zaman zarar etmeden kalkıyor.
Sedat Küçükay: Sessizlik burjuvazinin işine gelmez. Benim oynadığım iş adamı “Hareketsizlik, sessizlik insanı çıldırtır” diyor. Sessizlik ve hareketsizlik her şeyin durmasına çarkın dönmemesine neden olur. Temsili olarak eylemciyi konuşturmaya, hareketlendirmeye çalışıyor. Konuşma ihtiyacı var ki onu kendi tarafına çekebilsin.
Devamı için tıklayınız.
